En voor je het weet ben je terug in Nederland..
25 oktober 2013
stond ik samen met Willemijn op Schiphol om te beginnen aan ons avontuur. De
avond ervoor dacht ik, waarom doe ik dit eigenlijk.. Ik haat afscheid nemen en
ik wil helemaal niet weg. Nouja ik denk dat iedereen die een langere tijd
weggeweest is dit gevoel wel kent. Het schiphol afscheid hoort daarom ook niet
bij mijn leukste momenten, na dit rottige afscheid was het echter ‘echt’. Ik was door de douane en ik kon niet meer
terug, dat wilde ik toen gelukkig ook al helemaal niet meer.. In het vliegtuig
zat ik vol adrenaline en kon ik niet wachten om te landen in Gambia. Aangekomen
in Gambia was het grauw en regenachtig, ja dat had ik me even niet zo
voorgesteld.. Met knikkende knieën stond ik op mijn bagage te wachten, want
stel dat mijn lift niet zou opdagen? Ik zag mijzelf al staan met hordes
Gambiaanse mannen om me heen, daar had ik dus echt geen zin in.. Gelukkig was
mijn lift present en na een snel gedag gingen Willemijn en ik ieder onze eigen
weg. De eerste drie maanden heb ik namelijk bij een ander project gewerkt.
Natuurlijk heb ik Willemijn in die periode vaak gezien en ben ik ook al een
paar keer op school geweest. In mijn eerste week ontmoette ik Marloes, zij zat
al even in Gambia en samen met haar werkte ik op de school waar de kinderen van
het eerste project heen gingen. 12 januari was voor mij een belangrijke dag. Om
half 10 zat ik klaar, de koffers ingepakt.. Ik ging verhuizen, om 10 uur kwamen
Marloes en ik bij mijn nieuwe huisje. Waar hoe kan het ook anders, nog niet was
schoongemaakt. Met andere woorden Marloes en ik moesten noodgedwongen de
omgeving verkennen. Deze zondag werd ons verteld dat er maandag een of andere
feestdag zou zijn, dus jippie een dagje vrij. Toen ik maandagochtend langs de
school liep zag ik allemaal uniformpjes rond rennen. Huh?! Wat bleek, de
feestdag was dinsdag. Mijn eerste week
was dus kort maar krachtig. In de daaropvolgende weken heb ik gemerkt hoe
makkelijk het is om een band op te bouwen met kinderen zonder dat er veel
gesproken wordt. Want ja veel verder dan Sjuka-Stjaka (prutswerk), Nangadef
(alles goed), Djanmarek (goed), Danka Danka (rustig), Wauw (ja) en Didit (nee)
komt mijn kennis van de lokale talen niet. De kids krijgen onderwijs in het
Engels dus hoe ouder de klas hoe makkelijker het werd om te communiceren. Toch
kwam de communicatie vooral aan op knuffelen, spelen en stoeien. Zo bedacht
Paul een van de kleinste kinderen dat het veel leuker is om mijn gezicht te
waterverven met zijn vingers, in plaats van zijn papier. Nou dat is natuurlijk
prima, maar ik deed het net zo hard terug. Uiteindelijk zaten we beiden onder
de verf en ja dat moest er ook weer af. Boven een emmer water heb ik Paul zijn
koppie schoongemaakt.. Toen was het mijn beurt, met een kleddernatte doek
bewerkte Paul mijn gezicht. Na enkele minuten was niet alleen mijn gezicht nat,
ook mijn haar, mijn shirt en mijn broek deden gezellig mee. Een ervaring om
nooit meer te vergeten, wat heb ik gelachen.
Marloes en ik hebben de meeste tijd doorgebracht in de klas van Martha, oftewel de ukkepukken van 3 jaar oud. Wanneer ze niet te houden waren of wanneer ze een ongelukje hadden kwam Maimouna ons te hulp. In lokale taal werden dan wat woorden gewisseld waarna wij met een groep engeltjes verder konden. In Gambia is het normaal om kinderen te slaan, maar gelukkig doen de docenten dat niet tot nauwelijks op school. Ze zien slaan als het allerlaatste redmiddel, daarvoor hebben ze dus een heleboel andere strafmethodes. Ik heb er een heleboel geleerd die ik zeker zal onthouden. Zo heb je de monkeydans, op de grond zitten met je handen omhoog, plaatsnemen in een prullenmand en nog vele andere manieren die ik niet snel zal vergeten.
Ook in Marie haar
klas heb ik de nodige ervaring opgedaan, wat een heerlijke klas. Als het een
minuut stil is, is het een wonder. En wat een figuren in de klas, zo hebben we
Omar een enorme charmeur die altijd maar staat te knipogen. En Lisa met haar
enorme ogen en slimme opmerkingen. Mijn huis was vlakbij school, dus elke dag
werd ik door een delegatie leerlingen thuis gebracht. Een van de jongens deed
dan de deur voor mij open, liet mij de compound in en sloot de deur achter mij.
Ik weet nu ook hoe het is om een BN’er te zijn, nouja BG’er dan. Als ik in
Kololi over straat liep hoorde ik overal ADAMA of AUNTIE en natuurlijk deelde
ik een hoop knuffels en handjes uit onderweg naar huis. En dan hebben we nog
mijn ‘man’, Mussa. Mussa valt op, hij is de kleinste op school en heeft enorm
ondeugende ogen. En niet alleen zijn ogen zijn ondeugend, Mussa kliert de hele
dag door en moet af en toe flink aangesproken worden. Maar boos worden op Mussa
was niet makkelijk, de kleine grote charmeur. Als ik op school kwam dan rende
hij naar me toe om even te knuffelen. Martha de docente vertelde me later dat
hij dan tegen haar zei ‘kijk juf, daar komt mijn vrouw’.
Op 6 maart was het Independence Day voor kinderen. Met ongeveer 20 leerlingen, 5 docenten, chauffeur + Marloes en ik in een busje waar hier in Nederland maximaal 10 personen mogen naar het voetbalstadion in Bakau. Al weken moesten de kinderen elke ochtend oefenen om te marsen, 6 maart kwam ik er pas echt achter waarom.. Met 140 Nursery scholen stonden wij in het stadion. Marloes en ik zijn naar de tribune gegaan om alles eens goed te bekijken. Wat we zagen? Vooral, heel veel plassende en wachtende kinderen. De kinderen stonden al 2 uur te wachten toen het eindelijk tijd was om te marsen. Eerst kwam de mini president met vrouw en mini militairen langs, waarna het de beurt was aan de kinderen. Het deed mij persoonlijk een beetje denken aan de intocht van de avond 4 daagse. Na deze grootste inspanning was het tijd om terug te gaan naar school, waar Maimouna en Isatou heerlijk gekookt hadden. Niet alle kinderen waren dat met mij eens, want onder een enkele stoel zag ik een stuk komkommer of tomaat liggen. Ach in dat opzicht verschillen Gambiaanse kinderen weinig van Nederlandse ;) Een leuke bijkomstigheid bij de school is Bakary, mijn Gambiaanse opa die ik altijd lekker klieren kon. Even een duw hier of een rake opmerking daar. De hele dag waren wij bezig met elkaar klieren.
Helaas kwam ook aan mijn avontuur een einde en helaas eerder dan gepland. Ook het afscheid was een mooie ervaring, ik heb toch maar mooi de drie vrouwelijke docenten aan het huilen gekregen ;). Met een koffer vol herinneringen ben ik teruggekomen in Nederland. Tijdens mijn reis heb ik een blog bijgehouden, deze is terug te lezen op: aletta1991.waarbenjij.nu
|
|
Hoi, ik ben Aletta en ik ben 22 jaar. Vanaf kinds af aan riep
ik al dat ik ooit naar het buitenland wilde. Al vroeg stond
vast dat als ik naar het buitenland zou gaan, dit zou zijn om vrijwilligerswerk te doen. Nadat ik afgelopen maart naar Gambia op vakantie ben geweest, stond voor mij vast dat ik hier mijn droom wilde verwezenlijken. In juli ben ik afgestudeerd als orthopedagoog en daarom is het voor mij nu het ideale moment om vrijwilligerswerk te doen. Inmiddels is het ticket geboekt en zijn de voorbereidingen in volle gang,
ik heb er onwijs veel zin in! En ik ben zo benieuwd naar alles wat ik mee ga maken! Vanaf 13 januari 2014 ga ik aan de
slag bij stichting ‘future in our hands’
Dan ben ik al een paar maanden in Gambia, want ik ga eerst nog naar een ander project. Op 21 april vlieg ik terug naar Nederland met hopelijk een koffer vol mooie & indrukwekkende herinneringen |
